Levensloopstress. Is dat nieuw? 

9 augustus 2019

Deze week werd mijn aandacht getrokken door het bericht op het NOS Journaal dat 83% van medewerkers levensloopstress ervaart. ‘Hey,’ dacht ik: ‘ Die kende ik nog niet! Wat is nu toch weer levensloopstress?’

De korte versie is dat deze vorm van stress normaal is. En dat het meestal gewoon weer over gaat.  

In ons leven maken we allemaal dingen mee die stress geven. Overlijden, scheiding, ruzies etc etc. Deze events hebben behoorlijk impact maar vaak gaat dit dus als vanzelf voorbij. Wat ik overigens ook interessanter vind, is dat als het niet vanzelf overgaat, wij daar mensen al jarenlang mee helpen. Grappig toch? Maar goed, dat even terzijde.   

De vraag is; wat is nu ineens de reden om levensloopstress te bespreken op het journaal?

De reden om er aandacht voor te vragen is dat allerlei levens-events die grote invloed hebben op ons dagelijks functioneren, weggemoffeld worden. Hup, onder het kleed. Met als gevolg dat men er nog meer stress van krijgt. Want van net doen of het er niet is, gaat iets niet weg. Sterker nog, de zorg groeit alleen maar. Hielp negeren maar, dan was mijn strijkberg vanavond op wonderbaarlijk wijze verdwenen, want die klus negeer ik ook regelmatig. En de berg groeit ondertussen dus gewoon door. Dit is natuurlijk een grappig voorbeeld maar in het echte leven en op de werkvloer gebeurt het dus ook. De reden dat wij dat doen is omdat we ons niet veilig voelen. Dit geldt overigens voor zowel de manager als de werknemer. Nu denk je wellicht, dit gaat niet over mij maar ik wil je toch een paar gewetensvragen stellen. Dan weet je het maar zeker… 

Ik doe dit middels een voorbeeld;
Stel je bent manager en een collega verliest zijn zus aan een noodlottig ongeval. Intens verdrietig natuurlijk, dat vinden we allemaal. Zeker als je weet dat deze zus, zijn enige zus is en dat ze moeder is van twee kleine kinderen. Het is een slecht verhaal maar helaas komt dit voor.

Hoe ga je als collega en manager hiermee om? Stel je vragen en luister je? Of condoleer je hem en bekijk je van een afstand hoe het met hem gaat? En…  wat doe je na een half jaar? Zoek je hem dan ook nog af en toe op om te vragen hoe het gaat? 

Vooruit, ik heb nog wel een voorbeeld om over na te denken. Onze praktijk zit immers vol met verhalen*.
Je collega zit al dagen sip achter haar PC. Rode ogen, trillende handen en na de derde kop koffie die ze rijkelijk over haar bureau en dus papierwerk laat vloeien, is het duidelijk dat er wat aan de hand is.

Wat doe jij? Ga je vragen wat er aan de hand is? En als je ze dan zegt ‘niks’ laat je het daar dan bij of durf je door te vragen? Stel dat je besluit dat het beter is om niet door te vragen, doe je dat dan nog steeds niet als je ziet dat ze haar trouwring niet meer om heeft…?  

Steeds vaker hoor je dat we op de werkvloer minder betrokken zijn met elkaar. Dit doet bijna niemand overigens expres, laat ik daar helder in zijn. Het lijkt erop dat veel leed niet meer gedeeld mag- en kan worden op de werkvloer. Dus zetten we een masker op want we willen een ander niet tot last zijn. De eenzaamheid die achter het masker zit, is heftig en durven we niet meer te laten zien. Nee, net als op Insta en FB zetten we liever een lachend gezicht op.  Alles is beter dan gewoon eerlijk vertellen dat het slecht gaat. Want wie durft dat nog? En wie durft er nog oprecht geïnteresseerd te zijn in de ander? Heb je de moed om door te vragen ook als mensen eerst terughoudend zijn? Voel jij je veilig genoeg? Heb jij of je collega dus eigenlijk last van levensloopstress?

Echt, we hoeven niet allemaal coach of therapeut te zijn. Misschien wel fijn om te weten dat dat onze expertise is. Belangstelling en menselijkheid mag wat mij betreft meer gezien en getoond worden op de werkvloer. En nee, dat is niet alleen de taak van de werkgever of manager. De medewerker heeft hier ook een rol in. Delen doe je immers samen. 

Het zou mooi zijn als er meer veiligheid ontstond op de werkvloer. Minder oordelen maar gewoon vragen wat er is. 

Dus, voordat je dit bericht wegklikt en je straks in de file of met de trein naar huis gaat heb ik nog drie vragen. 
Weet jij echt hoe het gaat met je collega? 
Weet jij wat hem of haar bezighoudt? 
Wat hij of zij straks thuis aantreft? 

Denk erover na. Ik hoor graag je mening.

Geschreven door: Inge Miltenburg-Bos

*Al onze verhalen zijn fictief maar wel gebaseerd op feitelijke gebeurtenissen en ervaringen van onze cliënten, collega’s en onszelf. 

Andere inspiratie

Trauma

Collectief trauma

Ik weet niet of je het door hebt, maar we zitten in een collectief trauma. Denk je dat ik overdrijf? Lees dan nog eve...
Empathie

Empathie en verbinding: De sleutel tot coachen naar veerkracht

Als coach heb ik geleerd dat veerkracht veel meer is dan alleen het vermogen om terug te veren na een tegenslag. Het ...
Mondhygiëniste

De mondhygiëniste

Deze week was ik bij de mondhygiëniste. Ik bedacht mij dat er toch maar weinig momenten zijn in mijn leven dat i...