Het toegeven aan emoties kan heel eng zijn:  ‘Ik ben bang om mijzelf te verliezen. Om helemaal in te storten.’ 

Deze gedachten zijn redenen dat mensen maar door blijven gaan. Ze gaan door met rennen, hard werken, eten of iets anders wat voor afleiding zorgt. De gedachte aan stil gaan staan kan te spannend zijn. Dus houden mensen zich vast aan dat wat ze kennen. Zelfs als het vertrouwde helemaal niet zo goed voor ze is.   

Het vermogen om even afstand te kunnen nemen en stil te gaan staan bij wat er eigenlijk aan de hand is, werkt soms niet goed meer. Door het maar uit de weg te blijven gaan, zien ze geen mogelijkheden meer en dat kan best angstig zijn. Want als je merkt dat je op omvallen staat maar je het idee hebt dat stil gaan staan het nog erger maakt, is dat best eng. Ze gaan gebukt onder het bekende zwaard wat boven hun hoofd hangt. 

Voor mij is het fijn als cliënten deze angst benoemen. Want met een eenvoudige vraag, gaan ze al anders kijken naar zichzelf. 

‘Wat zou er kunnen gebeuren als je het aangaat en jij jezelf juist vindt? Hoe zou het voelen als je daardoor juist rechtop kunt gaan staan?’ 

Zo, dat is een rare vraag kan ik je vertellen, als je alleen maar de focus hebt gehad op instorten en verliezen. De meesten kunnen het nauwelijks geloven dat dat ook nog kan. Maar met een beetje aanmoediging, durft iedereen op een andere manier naar zijn of haar eigen toekomst te kijken.  

In mijn nieuwe boek (nee, dat is nog niet te koop maar hopelijk in de loop van dit jaar wel) beschrijf ik het verhaal van Daphne.  

Daphne stond eind 2020 te wiebelen op een trapje toen ze de kerstversiering van de bovenste plank wilde pakken. Ze valt en komt ongelukkig neer. Daphne breekt haar been op meerdere plekken.  Ze komt thuis te zitten en kan letterlijk geen kant op en heeft veel last van stress. Toen ze nog jong was is ze behoorlijk overspannen geweest maar daar kreeg ze medicatie voor, zodat ze snel herstelde. Ze is al jaren van de antidepressiva af maar nu verlangt ze er toch weer naar. Ze kan letterlijk niet meer wegrennen van haar herinneringen en dat zijn er best wel wat. De bedrijfsarts ziet dat er meer aan de hand is dan alleen het gebroken been en stelt voor dat ze EMDR krijgt. Met die insteek komt ze bij mij.  

Daphne heeft haar angsten jarenlang onder controle weten te houden met vooral hard werken. Ook als ze vrij was, hield ze zichzelf bezig en speelde ze fanatiek tennis. De kinderen konden op de tennisbaan naar de opvang of waren thuis bij Serge, haar man. Toen ze wat ouder waren en Serge meer wilde gaan werken, bleven de kinderen altijd over en waren dan soms na school een paar uurtjes alleen thuis. Mocht Daphne vrij zijn, dan hielp ze zichzelf door de uurtjes met de kinderen heen met een paar glazen wijn. Niet heel veel maar net genoeg om haar wat rustiger te krijgen. Zo was Daphne jarenlang in staat geweest om haar angsten uit de weg te gaan. Totdat ze op dat rottrapje was gaan staan en viel. Nu kon ze niet meer weglopen en stonden haar angsten weer levensgroot op de stoep. Pillen om ze te negeren kreeg ze niet en de wijn moest ze ook laten staan want ze slikte bloedverdunners en dat is geen goede combinatie met alcohol.  

Er was geen andere manier, ze moest haar angsten in de ogen gaan kijken. Dit vond ze heel eng en ze stelde mij de vraag die ik zo vaak heb gehoord: ‘Maar wat als ik mijzelf verlies? Wat als ik het allemaal niet aankan? Ik antwoordde haar: ‘En stel dat je juist jezelf gaat vinden? Dat je niets meer nodig hebt om de pijn en de herinneringen te verdringen omdat ze weg zijn? Wat zou je dan doen? Daphne keek mij wat verward aan. Daar had ze nog nooit over nagedacht.  

Dit was voor haar het zetje dat ze nodig had. Over die optie had ze nog nooit nagedacht. Hierdoor wilde ze het traject met mij aangaan. We begonnen met EMDR om de scherpe randjes van haar nare herinneringen af te halen.  

Met Daphne is het heel goed op dit moment. Na de EMDR is ze het onderzoek naar zichzelf gestart. Hierdoor is ze zichzelf steeds beter gaan leren kennen en loopt ze niet meer weg van nare gevoelens. Ze staat rechtop en maakt keuzes die goed zijn voor haar en haar gezin. Ze is in staat om naar zichzelf te kijken en daar de oplossingen te vinden om zich beter te gaan voelen. Geen pillen, geen drank of iets anders wat af kan leiden.  

Kortom: Ze neemt de verantwoordelijkheid voor haar leven in haar eigen hand. En dat werkt altijd het beste!

Wil je dit ook? Stuur een mail of plan via de site een belafspraak met ons in

Wil je dit voor een medewerker? Laat ook dan je gegevens achter, dan nemen we binnen 24 uur contact op om te om te horen wat er speelt.