Deze week was ik bij de mondhygiëniste. Ik bedacht mij dat er toch maar weinig momenten zijn in mijn leven dat ik mij gewoon overgeef aan iemand die toch best spannende dingen aan het doen is. Ze was toch redelijk aan het prikken met die haak in mijn tandvlees. Maar ook toen ik bijna moest kokhalzen van de afzuiger, bleef ik braaf liggen.  

Om mijzelf wel wat af te leiden, dacht ik aan een blog die ik wilde schrijven over het nut van kunnen geven en ontvangen. Helaas kwam ik door al dat gepeuter daar niet verder mee. Waar ik wel over na begon te denken was het volgende. Deze, overigens erg leuke mondhygiëniste, liet ik gewoon haar gang gaan. Ik vertrouwde erop dat ze wist wat ze deed en ondanks dat ik het niet fijn vond, liet ik het gebeuren.

Hoe vaak doe je dat in je leven? Hoe vaak blijf je gewoon liggen of zitten waar je zit, zonder in te grijpen ondanks het feit dat het oncomfortabel is?

Ik zal je vertellen het gebeurt mij gelukkig bijzonder weinig. Ik doe dit alleen als het een goed doel treft. Als het mij iets oplevert wat heel belangrijk is. En dat laatste intrigeert… Want ik denk dat dat in veel gevallen zo is. Alleen als het je iets positiefs oplevert, onderga je iets wat eigenlijk niet prettig is. Je vertrouwt dus op de positieve uitkomst. 

Toch gaat dit niet altijd op. Sommige mensen ondergaan van alles terwijl ze weten dat het niet goed voor ze is en dat het niets positiefs op gaat leveren…. Dat is best apart toch? Nu kun je discussiëren over wat ‘niet goed voor je is’ maar als iets je voortdurend in een negatieve stand houdt, dan lijkt het mij niet erg goed voor je. En als je dan ook nog kunt kiezen om uit die stand te gaan, dan is het bijzonder dat je erin blijft zitten. Je gaat in mijn beleving niet vrijwillig bij een mondhygiëniste in de stoel liggen als je weet dat je er beroerder vanaf komt. Als ze probeert om het tandsteen onder je oksels vandaan te halen, dan stap je toch uit die stoel of niet? 

De realiteit is anders. Mensen blijven lijden terwijl het alleen nog maar meer lijden oplevert. En dan heb ik het dus niet over de mondhygiëniste. Deze mensen mopperen de hele dag over werk, collega’s, files en natuurlijk hun partner. En ondertussen veranderen ze er helemaal niets aan.  

Terwijl er wel oplossingen zijn. Je kunt ander werk en dus andere collega’s gaan zoeken of je neemt de bus zodat je geen files hebt… En als je alleen maar klaagt over je partner, stap alsjeblieft uit de relatie. Het goed houden voor de kinderen is allang bewezen onzin.  

Maar goed, vaak is dat niet wat men wil horen. Want het probleem oplossen is gek genoeg vaak niet de oplossing. Men laat zich liever elke dag pijnigen. Waarom? Omdat het ze blijkbaar iets oplevert. Soms is de stap naar verandering en vernieuwing zo eng, dat lekker blijven liggen en/of zitten veiliger lijkt. Dan maar elke dag pijn, dan weet je tenminste wat je hebt.  

En dat is ook zo, want je moet het maar durven! Zelf opstaan en om jezelf uit je lijden te verlossen. Oftewel, verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven!  

Stel dat je ervoor kiest om gelukkig te zijn? Dat je gaat onderzoeken waar je blij van wordt en dat je dat ook nog gaat doen… Je moet voor de grap deze vraag eens stellen op de werkvloer als je ze hoort mopperen;  

‘Zou jij elke dag geheel vrijwillig in de stoel bij de mondhygiëniste gaan liggen terwijl ze je pijn doet en het helemaal niet helpt?’

Ik geef je nu vast op een briefje dat iedereen zegt op te gaan staan. En natuurlijk gaan er flauwe grappen gemaakt worden. Het kost misschien een paar tientjes omdat ze de behandeling wel moeten betalen maar ze blijven echt niet liggen.  Het kan dan heel interessant zijn om de vergelijking te trekken met ander leed. Want het blijven zitten in een vervelende baan of een pijnlijke relatie, is toch ook erg oncomfortabel zonder werkelijke bijdrage aan levensgeluk? 

Er ontstaat weerstand om dit te vergelijken met de stoel van de mondhygiëniste. Want dat veranderen is makkelijk en er is een herkenbare winst. En in plaats van een antwoord komen dan de serieuze excuses om het vooral niet te veranderen; 

• Ik moet wel geld verdienen 
• Straks blijf ik alleen 
• Over 10 jaar ga ik met pensioen 
• Ik kan niets anders 
• Ach… de kinderen 
• Hij/zij moeten veranderen, ik niet 

Een oprecht antwoord op wat iemand nodig heeft of zelf zou doen om het leven weer leuk te maken, komt er vaak niet. Nu hoef je verder niets met deze antwoorden, je bent immers geen coach. Maar mocht je toch nog even iets willen doen om wat verwarring te zaaien, stel dan deze vraag: 

• Wat heb jij nodig om je beter te gaan voelen?  
• Of wat zou jij kunnen doen om je beter te gaan voelen? 

Als het je lukt om iemand daarover na te laten denken, dan stoppen ze in ieder geval even met mopperen. En hopelijk zet het iemand aan om verantwoordelijkheid te pakken voor zijn of haar eigen leven. Wie weet wat voor bijzondere dingen iemand eigenlijk in zijn of haar mars heeft… 

Geschreven door: Inge Miltenburg-Bos 

 P.S. Wil je hier wat hulp bij of hier geheel vrijblijvend over doorpraten? Laat dan hier je gegevens achter.