Ik weet niet of je het door hebt, maar we zitten in een collectief trauma. Denk je dat ik overdrijf? Lees dan nog even door.
Bij trauma denken we vaak aan iets heel heftigs zoals een ongeluk, misbruik, plotseling verlies van een dierbare… maar er zijn meer life-events die vallen onder een traumatische ervaring.
Doordat we nu te maken hebben met een heftige verandering in de maatschappij, kan je rustig spreken van trauma. Ergens is er van rechts een vrachtwagen aangekomen die we niet aan hebben zien komen. Het virus heeft ons flink geraakt en ervoor gezorgd dat we ons niet overal meer veilig voelen. Het heeft een grote invloed op ons collectief gevoel van veiligheid. En dan heb ik het niet eens over Covid-19 maar over het angst-virus.
Angst ontstaat na een trauma. Zo’n heftig life-event op zich is heel naar maar als je door de stress niet meer in staat bent om te relativeren, is vooral de periode daarna het meest heftige.
Een trauma zet je namelijk in de stress-stand en dan gebeurt er dit. Je logisch denken gaat op slot en je fantasie gaat los. Iemand moet toch de schuld hiervan kunnen krijgen? De bekende beren en lijken komen overal vandaan en je wordt onrustig. Sommigen duwen anderen van zich af en een volgende begint om zich heen te meppen. Je gaat vechten. Je gaat voor je gelijk in plaats van voor geluk. De een vecht heel hard en tegen alles en iedereen en de ander is vooral boos en teleurgesteld en vreet zichzelf vanbinnen op. Iedereen heeft zo zijn eigen manier om te vechten.
Je hebt je angst-bril op en ziet dus ook alleen nog maar wat er misgaat. Je voedt je angst en je trauma wordt dagelijks groter. De stresshormonen doen hun werk en je neocortex (logisch nadenken) wordt steeds stiller. Als vechten om wat voor reden niet lukt, ga je vluchten. Je stopt je hoofd in het zand, en doet gewoon net of het er niet is. Je gaat hard werken, veel sporten want sterke spieren maken immers sterk. Of je gaat het op een zuipen zetten waardoor je uiteindelijk je angst voedt want dat doet alcohol. Maar er zijn ook mensen die juist net doen of er niets aan de hand is en ze worden overdreven vrolijk, knetter positief en blij. Ze zetten hun prethoofd op in de hoop dat alle ellende weg te lachen is….
En dan merk je op een gegeven moment dat het allemaal niet helpt. Het werkt niet. En je valt stil. Je bevriest en hebt geen idee meer wat je kunt doen. Je wordt een soort van vlak en het is net of het je allemaal niet meer interesseert. Je kijkt naar jezelf en ziet wel dat het niet goed gaat maar ondertussen heb je geen flauw idee wat je kunt of wilt doen. Je kruipt het liefste in bed met de dekens over je hoofd…
Dit gebeurt nu.
Hopelijk niet bij iedereen maar wel bij heel veel mensen. En omdat we de neiging hebben om het te bagatelliseren (lees vluchten), merken we niet op dat het best heftig is.
Zit ik nu dat angst-virus te promoten? Welnee, maar ik neem het wel serieus. Ik kijk het diep in de ogen en zie wie of wat het werkelijk is.
Wat ik zie? Onmacht, onzekerheid en verdriet. En dat zijn emoties waar je wat mee kunt. Die vertellen je wat en geven je daarbij ook de gelegenheid om te groeien. Hoe je dat kunt doen?
- Stop met vechten
- Stop met vluchten
- Kijk de angst in de ogen en schrijf eerlijk op wat jij ziet
- Zoek dan de verbinding met elkaar en deel wat je ziet en wat je graag zou willen om die emoties om te keren.
De komende periode ga ik je meer vertellen over hoe je kunt groeien vanuit tegenslag. En er komt een nieuw boek! Wat het is hoog tijd dat een vervolg komt op ‘Sterker door tegenslag’. De komende maanden zal ik je op de hoogte houden.
Wil je nu al oplossingen hebben om jezelf of je medewerkers van dit k@#$-virus af te helpen? Nodig ons uit voor de koffie, we kijken graag met je mee.